Reis naar het hart

De zon staat al hoog aan de hemel, als ik voeten op Engelse bodem zet. Wanneer we even later in onze huurauto stappen, kijken we elkaar verbaasd aan en schieten in de lach; oh ja, het stuur zit rechts natuurlijk! We wisselen weer om en beginnen aan onze reis door het prachtige Wiltshire. Het besef dat we met deze trip vooral een innerlijke reis maken, komt pas later…

Vanaf de linker bijrijder stoel, navigeer ik ons vlekkeloos over de smalle landwegen door het heuvelachtige Wiltshire. Ondertussen geniet ik van de prachtige natuur, die aan mij voorbij trekt. Overal waar ik kijk, zie ik graanvelden in allerlei kleurschakeringen. De strakke blauwe lucht daarboven, met hier en daar een klein, wit wolkje, geeft een mooi schilderachtig plaatje. Ik laat mijn blik en gedachten over de velden dwalen. Graancirkels bezoeken in Wiltshire stond al zo lang op mijn verlanglijstje. Het verlangen bleef aanhouden, als een innerlijke roep. Maar waar ter wereld ik ook al ben geweest, het was nooit daar. Tot een aantal weken geleden ineens het idee ontstond en alles als een puzzel in elkaar viel. We are going!

Crop Circle Exhibition centre

Wanneer we Honeystreet naderen en ik het gele bordje ‘Crop Circle Exhibition centre’ zie staan, kijk ik mijn lief, tevens de chauffeur voor vandaag stralend aan en neemt mijn nieuwsgierigheid toe. Hartelijk worden we ontvangen door Monique Klinkenbergh, eigenaresse en oprichtster van het graancirkelcentrum. Ik kijk mijn ogen uit en heb Monique zoveel te vragen, dat we ná de rondleiding besluiten om bij het aangrenzende, gezellige Mill Café wat te drinken. Inmiddels is het hard gaan regenen, de eerste flinke bui na een maand van droogte, wat voor Engelse begrippen uitzonderlijk is. Tijdens ons gesprek wordt mij als snel duidelijk dat Monique haar missie volgt. Ze vertelt dat toen ze in 2007 voor het eerst een afbeelding van een graancirkel zag, dit haar diep raakte. Zelfs zo, dat ze in 2009 besluit haar bedrijf te verkopen om zich volledig te kunnen richten op het graancirkelfenomeen. Haar eerste graancirkelcentrum in Nederland, geopend in 2012, trekt vele geïnteresseerde bezoekers. Het jaar daarna besluit ze haar hart te volgen naar Wilthshire, het mekka van de graancirkels in Engeland. Vanaf 2018 heeft Monique’s  graancirkel expositie & centrum zijn eigen vaste locatie gekregen in het piepkleine dorpje Honeystreet (van oudsher bekend vanwege de vele graancirkel verschijningen en mysterieuze lichten), alwaar we verder praten onder het genot van een flat white.

Theorieën

Mijn brandende vraag naar het hoe en waarom van graancirkels, laat zich niet in één antwoord vangen. Natuurlijk worden er cirkels door mensen gemaakt, maar wat als slechts één procent niet door ons gemaakt zou zijn, door wie of wat dan wel? Het mooie van het centrum van Monique is dat je zelf over feiten en ervaringen kunt lezen en foto’s en video’s met eigen ogen kunt aanschouwen. Wat op mij grote indruk heeft gemaakt, is dat wij met onze gedachtenkracht een enorm sterk magnetisch veld kunnen creëren, waardoor een identiek energetische afbeelding in een veld kan ontstaan. Dit experiment is door verschillende groepen met succes uitgevoerd. Anderzijds is het wellicht mogelijk dat hogere intelligenties ons op deze manier een energetische afdruk, met daarin een helende code of boodschap, op de aarde achterlaten? Graag willen wij zelf de energie van een graancirkel ervaren en Monique adviseert ons naar Hackpen Hill te rijden, waar een mooie formatie ligt welke door de boer is opengesteld. We nemen afscheid van Monique met een dikke knuffel en ze beloofd ons op de hoogte te houden van nieuwe graancirkelvermeldingen. ‘Expect the unexpected’, roept ze vrolijk als ze ons uitzwaait.

Immense kracht

Via Silbury Hill, een door mensen gemaakte heuvel en krachtplaats, doordat het op een leylijnenstelsel gebouwd is, rijden we door naar Avebury. Het dorpje is midden in de grote steencirkel gevestigd. We stappen uit en laten ons verwonderen door de enorme stenen die, ondanks dat er een aantal stenen ontbreken, nog steeds een kring vormen. Indrukwekkend, vooral als je je bedenkt dat wij tegenwoordig de stenen ook niet zo gemakkelijk zouden kunnen verplaatsen. Wat was eigenlijk het doel van deze stenen in een kring? Was het om zich te verdedigen tegen iets, of juist om de voelbare energie binnen deze kring te houden? Het verhaal gaat dat men binnen deze kring rituelen uitvoerde om de cyclus van geboorte, leven en dood te vieren. Bij deze rituelen zou geluk de levende ten deel vallen en de doden helpen met de overgang naar een nieuwe bestaansvorm. Terwijl we staan te kijken naar de verschillende vormen van de stenen, zien we dat iedereen de route ‘clockwise’ langs de stenen loopt. Een Keltische, vrouwelijke druïde staat wat verderop en laat ons met haar stok de kracht van de aarde ervaren. Daarna vertelt ze ons de route ‘sunwise’ te continueren, ‘because anticlockwise is wrong and unlucky’, zo benadrukt ze nogmaals met een grote, doch dwingende grijns. We nemen het zekere voor het onzekere en lopen richting de zon in stilte verder, vol ontzag van de immense kracht die ons omringt.

Hackpen Hill

De volgende morgen zijn we al vroeg in Marlborough. Het lijkt of de tijd in het stadje heeft stilgestaan en de straten de set vormen uit de serie ‘The good witch’. Tijdens de koffie bespreken en googlen we, waar de Leylijnen ‘Mary en Michaël’ hun energie onder de aardkorst verspreiden. Dáár willen we heen! Maar eerst besluiten we naar de graancirkel bij Hackpen Hill te gaan. Er zijn plekken in de wereld waar je hart sneller gaat kloppen. Toen ik bovenaan de heuvel naar beneden keek en voor het eerst de prachtige graancirkelformatie in het veld zag liggen, stond ik inwendig te juichen. Net als het meisje van ‘het kleine huis op de prairie’, had ik de neiging om de heuvel af te rennen. Het uitzicht was zo ontroerend mooi. “The earth has music for those who listen”, hoor ik Shakesphere fluisteren…

Misschien is er een geologische verklaring voor het patroon van de graancirkel, maar als ik bij aankomst in het graan vraag naar de betekenis ervan, laat de vrouw die het entreegeld voor de boer beheert mij weten dat de cirkel symbool staat voor het hartchakra. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn ‘oh, ik- ben -er- eindelijk’,  gevoel in eerste instantie overheerste in plaats van dat ik daadwerkelijk de energie van de graancirkel kon voelen. Maar maakt dat een verschil? Nee, voor mij niet. De roep van mijn ziel werd gehoord. Ik ben er!

Celestijnse belofte

Het lijkt alsof oude herinneringen boven komen, alsof ik hier ooit eerder ben geweest. Het zuid-Engelse landschap kerft zich als een picture perfect, als een stempel van een oude ansichtkaart, in mijn ziel. Mijn lief, is er sowieso van overtuigd dat hij daar in een vorig leven met zijn paard door de heuvels heeft gegaloppeerd. ‘Misschien was ik jouw Guinevere’, zeg ik enthousiast, maar dat gaat hem iets te ver, geloof ik. Wanneer we de cirkel van het hartchakra achter ons laten, en we richting Salisbury rijden, kijk ik mijn ‘chauffeur’ nog eens van opzij aan. De rode gloed van de ondergaande zon kleurt zijn gezicht, waardoor het mij nu, nog meer dan anders, opvalt wat een mooie, warme uitstraling hij heeft. Rust en bezinning is een weldaad voor de ziel, dat is zichtbaar. En liefde is voelbaar in elke vezel van mijn lijf.

In de oudste Engelse pub van Salisbury, besluiten we een Guinness biertje te gaan drinken en vragen aan een groepje mensen of het tafeltje naast hen vrij is. ‘Are you Dutch?’, vraagt de man aan het tafeltje. ‘Yes, is that obvious?’, vraag ik. Een lachsalvo volgt. Ja, dus. Ze vragen ons wat we in Salisbury doen en ik vertel hen over de graancirkels en het verhaal wat ik graag schrijven wil. ‘Are you a writer?’ Ik knik en ze kijken elkaar betekenisvol aan. Wederom voelt het alsof ik op de set sta, maar nu van de Celestijnse belofte. Een aantal frappante dingen vertellen ze ons, en tegelijkertijd ervaren we de synchroniciteit van dat moment. Het was niet toevallig dat wij hen tegenkwamen. Wanneer we opstaan om gedag te zeggen, legt één van hen zijn hand op mijn hart, en mijn hand op zijn hart. Ik kijk verbaasd; ik stond al klaar om drie zoenen te geven. Het gebied rondom mijn hart wordt heel warm. Het voelt alsof het energetische wiel van mijn hartchakra wat opener wordt gedraaid. Ik weet even niks anders meer te zeggen dan ‘thank you’ en leg daarbij mijn hand op mijn hart, om wat zojuist gebeurde, zo te laten.

Glastonbury

De laatste dag reizen we de Leylijnen Mary en Michaël verder achterna, naar Glastonbury, gelegen in het oude Avalon. De mythische sfeer is voelbaar. In dit plaatsje komen zoveel verhalen uit het verleden samen. Alle krachtplaatsen staan met elkaar in verbinding, doordat ‘Mary en Michaël’  met hun energetische lijnen, de plaatsen omcirkelen of doorkruisen. We staan onderaan de Tor, een grote heuvel, net iets buiten het centrum, met daarbovenop de St.-Michaëls Tower. Het is erg warm die dag en het is een flinke klim, maar het verlangen om te ontdekken wat daarboven ‘is’, is sterk genoeg om onze tocht naar boven aan te vangen. In een spiraalvorm lopen we, nee, klimmen en klimmen we naar boven, naar de imposante toren. Pas wanneer we op adem zijn lopen we naar binnen. Omhoogkijkend naar het licht dat naar binnen valt, door een sluis tussen hemel en aarde. Zo boven, zo beneden.

Even later wandelen we door de prachtige, oude ruïnes van Abbey, het oude klooster van Glastonbury, waar volgens een oude legende de overblijfselen van koning Arthur en zijn vrouw Guinevere begraven hebben gelegen. Een ander verhaal gaat dat de heilige graal, de beker die Christus bij het laatste avondmaal heeft gebruikt, door Jozef van Arimathea in veiligheid zou zijn gebracht in Glastonbury. We staan even stil bij het graf. Wat over is gebleven is slechts een simpele afrastering in het gras, tussen de kolossale toegangspoorten naar een ver verleden.

The Chalice Well & Garden

Bij de ingang van de tuin staan glazen flessen, te koop, om te vullen met ‘holy water’.  Het is warm en van al dat wandelen en klimmen zijn we erg dorstig. Op een holletje ga ik op zoek naar ‘the Lion’s Head om mijn fles te vullen met het ijzerrijke, heilige water uit de bron, welke nog nooit heeft drooggestaan. In een mum van tijd heb ik het flesje leeg en pas daarna kijk ik eens goed om me heen. Wat een vredige sfeer hangt hier! Via King Arthur’s healing pool, waar het rode ijzerrijke, helende water sinds de 18^e eeuw stroomt, wandelen we verder naar ‘the Chalice Well’, de put met het in smeedijzeren ‘Vesica Piscis’ symbool erop. Deze heilige geometrie staat symbool voor de bron waar de spirituele en de materiële werelden samenkomen, het mannelijke en het vrouwelijke, de heilige drie-eenheid. Ik ga op een muurtje rond de bron zitten en neem de hoog vibrerende trilling waar. Het voelt alsof we omringd worden door een zuivere natuurenergie. De sluiers naar de fijnstoffelijke wereld en andere dimensies zijn dun. The Chalice Well and Gardens wordt ook wel het hartchakra van de aarde genoemd. Alles komt hier samen; een éénheid tussen hemel en aarde, het spirituele en het materiële. Ik durf me over te geven aan de magische atmosfeer van deze tijdloze plek. Ineens is het heel stil van binnen en mijn hart en geest zijn één. Diep geraakt, leg ik mijn hand nogmaals op mijn hart. Het vibreert en resoneert op dezelfde frequentie als de oeroude bron. Eenheidsbewustzijn. Ik ben een deel van het grotere geheel, de Vesica Piscis cirkel, een creatie van het mannelijke en het vrouwelijke. Een eenheid van kracht, verbinding en liefde.

Het vliegtuig stijgt op en ik werp een laatste blik op de graanvelden. Pas wanneer je de verbinding met het centrum van je hart hebt gevonden, herinner je de stempel op je ziel en kun je een toekomst zien die nog in de mist ligt. Je hoeft niet ver te reizen. Je bent er al.

Thank you  Wiltshire, with all my heart!

Karin

(1435)