Die middag blijf ik bij haar en probeer ik haar voor te bereiden op de CT -scan, maar
ik dring niet echt tot haar door. Op het moment dat ze haar komen halen voor het
onderzoek, is ze gelukkig goedgemutst. Dat brengt me op het idee om de scan in
haar belevingswereld te laten passen. ‘Mam, straks ga je op een bed liggen, met
een ‘koepeltje’ over je heen. Dan kunnen de dokters kijken hoe het met je gaat en
als jij je ogen dicht doet, ga je in gedachten naar de koepel van de Duomo in
Florence.’ ‘Santa Maria del Fiore’, corrigeert ze me streng, met haar wijsvinger in de
lucht. ‘Die, ja’, zeg ik met een brede glimlach op mijn gezicht. ‘En als je heel stil ligt
mama en met je ogen dicht, ontdek je misschien nog wel nieuwe dingen en kun je
mij als het klaar is er alles over vertellen.’ Dat vindt ze leuk zo te zien, want ze sluit
direct haar ogen. ‘Even wachten nog, mama, pas als je onder dat koepeltje ligt’, zeg
ik en wijs naar het bed en de scanner. Even later, als alles in gereedheid gebracht is
om de CT te activeren, geef ik haar een kus op de wang en fluister dat ze haar ogen
weer mag openen als ik haar weer ‘wakker’ kus. ‘En dan wil ik alles horen, hè mama.’
‘Ja, lief meisje.’
Paradiso
‘Dat ging wonderbaarlijk goed’, zegt de verpleegkundige als we klaar zijn. ‘U mag
naar haar toe om te vertellen dat ze het goed gedaan heeft.’ Ik loop de ruimte
binnen en zie moeder met gesloten ogen en een grote glimlach op haar gezicht
liggen. Het is zo mooi om te zien, dat ik het bijna niet over mijn hart kan verkrijgen
om haar uit deze toestand te ‘wekken’. Zachtjes geef ik haar een kus op haar wang.
‘Mam? Heb je alles goed kunnen bekijken? Je mag je ogen open doen.’ Nog steeds,
met een grote glimlach op haar gezicht, blijft ze roerloos liggen. Voorzichtig ga ik
met mijn hand door haar haar. Dan pas valt het me op dat uit haar ooghoek een
spoor van tranen naar het kussen loopt. ‘Mama, gaat alles goed?’, vraag ik bezorgd.
‘In de hemel die Zijn licht het krachtigst vangt
was ik, en ‘k zag er wat een mens, van ginder
gedaald, niet weet, laat staan vertellen kan.’
Dante’s Goddelijke Komedie
Na het uitspreken van deze zinnen uit ‘Dante’s Goddelijke Komedie’ opent ze haar
ogen. ‘Ik ga bijna terug naar huis, lief meisje. In het licht zag ik Kees en een mooie,
jonge vrouw, zij wachten op mij in het gouden licht.’ Terwijl ze dit zegt sluit ze haar
ogen en maakt met haar handen een vloeiende beweging, alsof ze een zachte
energie in haar armen wil nemen. Deze beweging maakte ze al eerder in het
verzorgingstehuis toen ze over ‘Paradiso’ sprak. Ik vecht tegen mijn tranen en als
ik opkijk, zie ik de verpleegkundige op een afstandje geëmotioneerd het tafereel
gadeslaan. De rest van de dag ben ik zeer emotioneel en voel wat me te wachten
staat. Dat brengt een zekere druk en onrust met zich mee. Ik moet Fabio vinden!
Wil jij het boek graag lezen en de ingang naar je diepere levensbestemming zelf ontdekken?
Je kunt De Vasari Gang hier bestellen.
Ciao!
(120)
