Zo nu en dan heb ik even behoefte aan een dagje ‘back to my roots’. Ik vind dat heerlijk; muziekje aan en dan even een klein uurtje, helemaal alleen in de auto met mijn eigen gedachten. Lekker een beetje meezingen en in no-time zie ik de brug bij Rhenen opdoemen. Ik kijk even hoe hoog de Rijn vandaag staat (dat was vroeger altijd het gesprek van de dag), en zie ik dat er nog steeds niks is veranderd. Ik rijd verder over de Cuneraweg, richting Veenendaal – my Hometown- .
Dat dingen weldegelijk veranderen, realiseer ik me nét voordat ik Veenendaal inrijd. Waar vroeger het ‘Juliana Ziekenhuis’ stond, en waar ik geboren ben, staan nu luxe appartementen; Rhenendael…hmm goed bedacht, maar toch een rare gewaarwording. Vervolgens kijk ik naar rechts naar restaurant ‘de Drie Zussen’, vroeger heette het ‘La Montagne’, heel chic vond ik dat.
Herinneringen in the past…
Ik twijfel nu even; zal ik rechtsaf de Kerkewijk inslaan, of toch maar rechtdoor richting de Munnikenweg, waar veel dierbaren ‘liggen’. Ik besluit voor optie 1 te gaan, om eerst nog een duik in memory Veen te maken; zoveel herinneringen liggen hier in the past…
Het straatnaambord ‘De Walenburg’ komt in mijn vizier en als vanzelf stuurt mijn auto naar links. Ik sta even bij mijn ouderlijk huis te kijken. Het huis heeft een modern jasje gekregen, maar in gedachten zie ik mijn jongere zelf op haar schommeltje in de tuin, zingen en tafels oefenen en mijn vader de rode en roze geraniums in de witte plantenbak poten.
Ik slik een keer, start de auto en vervolg mijn tocht naar het volgende voormalige woonadres; De Middellaan 123. Naast Slagerij Ariesen. In die periode gebeurde er veel in mijn jonge leventje, ik kan je er veel over vertellen en kan er een boek over schrijven; dat heb ik dan ook gedaan. Je kunt hier een fragment lezen, maar ondertussen vervolg ik mijn trip door het Veen.
Langs kleuterschool ‘De Hoeksteen’, nu een kerk geloof ik. De Groen van Prinsterenschool, waar ik zo ongeveer het enige meisje was dat niet op zondag naar de kerk ging, daarna de Patrimoniumschool, en vervolgens langs het gebouw waar vroeger het Ichtus College stond… Ik denk dat zij een boek over mij kunnen schrijven hahaha…
Op stap…
Voor degene die net als ik in Veenendaal zijn geboren en getogen, kennen het vast nog wel; De Helling, later La Riche, Het witte Paard, Den Draai en Grand Café Strasbourg. Ik rijd deze route nu in een paar minuten, maar was er toen der tijd zo ongeveer van donderdag tot en met zondag, alle avonden aanwezig. Met een grote grijns verlaat ik het centrum. Er komen veel fragmenten bovendrijven waar ik een trilogie over zou kunnen schrijven, maar beter houd ik dat voor mijzelf.
De Vallei…
Ik besluit om wat plantjes bij Roelofsen op de Patrimoniumlaan te gaan halen voor mijn bezoek aan begraafplaats de Munnikenhof. Het meisje achter de balie vraagt of ik mijn stempelkaart bij me heb. ‘Ik kom hier niet vandaan’, zeg ik met weemoed in mijn stem. Met de plantjes op de achterbank, kan ik het niet laten om nog even langs het pand op ‘De Binnenronde’ te rijden. Daar werkte ik als secretaresse bij Schoonmaakbedrijf De Vallei, de zaak én trots van mijn vader en oom. Ik zucht een keer. Wat zou ik graag nog eens terug in die tijd willen stappen. ‘Moej’n baakkie , Kaatje?’ Riep ome Wim naar boven. ‘Nog even iets aftypen’, riep ik dan naar beneden, waarbij ik de laatste regel op mijn grote, witte typmachine afmaakte en de trap afstormde voor een lekker bakkie van ome Wim met een muntendroppie erbij (wat een rare combinatie eigenlijk).
Ik schrik op uit m’n gemijmer als ik langs zwembad ‘De Vallei’ rijd. Even voor de niet-Veenendalers; veel bedrijven en instanties in Veenendaal hebben een hoog ‘Vallei’ gehalte. Zo ben ik zelfs één van de eerste Miss Triathlon van Veenendaal geweest, het artikel stond destijds in krantje ‘De Vallei’.
Zwemles
Goed het zwembad; bibberend van de kou met nog kletsnatte haren, achterop de fiets bij m’n moeder met een ‘candy’ in m’n handjes. Dan riep ze; tas goed vasthouden – je weet wel zo’n rode ruiten tas met een wit koort- en pas op voor de spaken. ‘jáá mam’, mompelde ik dan, en klemde m’n tas nog wat steviger onder m’n arm en mijn voetjes ver van de gevaarlijke spaken.
Begraafplaats
Als ik met mijn auto de parkeerplaats van de Munnikenhof opdraai, en heel trots mijn plantjes uit de auto haal, bedenk ik me ineens dat ik mijn schoonmaakspullen ben vergeten. ‘Denkterom dat je de graven netjes bijhoudt als ik er niet meer ben’, zei mijn tweede moedertje Ria vlak voor haar overlijden. ‘Tuurlijk Riaatje, maak je daar nou maar niet druk om’, stelde ik haar gerust. Als ze me nu zou zien mét plantjes, maar zonder andere materialen zou ze me de’ I- told -you -so blik’ geven.
Aangekomen bij het graf van mijn vader én Riaatje, gaan mijn gedachten even terug naar het moment dat Pa werd opgenomen in Ziekenhuis de Gelderse Vallei. Er was niks meer aan te doen en ik zag dat hij de strijd had opgegeven. Mijn grote stoere held is begraven in zijn mooie donkerblauwe pak. In de binnenzijde van zijn jasje zat nog een visite kaartje; J.W. van Barneveld – Directeur- Schoonmaakbedrijf De Vallei.
Ik ruim mijn rommeltjes op, loop nog even langs mijn andere familieleden en mompel; ‘jullie liggen er weer netjes bij, tot kijk weer’. Ik kijk nog eens om me heen, want het is net of ik Riaatje met haar wijsvingertje op een vieze steen zie wijzen. Met één ringel van mijn telefoon ben ik weer terug in de realiteit. Het is mijn zoon; ‘mám, neem je die lekkere gebradengehakt weer mee van die slager uit Veenendaal?’ Wat later sta ik bij Slagerij van Doorn in de Zandstraat en bestel een flinke portie voor de hongerige bekkies thuis, in Brabant.
Home is where the heart is
Tja…Brabant, onderweg in de auto, op weg naar huis, gaan er veel gedachten door me heen en ik realiseer me dat ik in Brabant op mijn plekje zit. Ik heb hier weer nieuwe herinneringen gemaakt en een mooi leven opgebouwd. Home is where the heart is, en zo is het.
Toch blijft Veenendaal altijd speciaal; Je kunt het meisje wel uit het Veen halen, maar het Veen nooit uit het meisje!
Liefs,
Karin van Barneveld
(1217)
