Proloog Gewoon para Normaal

Zoek me in alles dan kom je me tegen

Het is voorjaar. De lentezon laat zich vandaag door geen enkele wolk tegenhouden. De eerste stralen verwarmen de aarde. De natuur reageert direct. Ik hoor vogels fluiten, ik hoor ze naar elkaar roepen in een universele taal. Ik hoor hoe, door het zachte lente briesje, de blaadjes in de tuin ritselen en ik hoor mijn dochter praten. Zoals de zon met haar eerste stralen de aarde op een liefdevolle wijze kan verwarmen, zo voel ik mij als ik haar hoor praten.

img_1111.jpg

Mijn gevoel van liefde stroomt over en ik voel het in mijn hele wezen. Ze lijkt op me. Ze doet me denken aan mijn jongere zelf. Met haar enthousiaste, temperamentvolle energie brengt ze leven in de brouwerij. Ik geniet als ik haar hoor praten, soms van de hak op de tak maar nooit zonder bezieling. Ik laat me leiden door het zachte briesje en als vanzelf voel ik haar energie. Ik ben nu heel dichtbij en bekijk het geheel van een afstandje. Dit doe ik trouwens wel vaker. Zonder dat ze er erg in heeft, kijk ik naar haar en zie ik hoe ze in het leven staat. Natuurlijk ben ik het niet altijd met haar eens en sta ik regelmatig hoofdschuddend naast de zijlijn, maar wat kan ik doen? De beste opvoeding is mensenkinderen hun eigen fouten te laten maken en ze daarna weer met zachte handen op te vangen. Het was een moeilijke tijd waarin ik eerst met mijzelf in het reine moest komen.

Ineens is mijn geest alert als ik vanuit het huis mijn oudste kleindochter de tuin in zie huppelen. Op nog geen drie meter afstand knielt ze in het gras en tilt met haar wijsvinger een lieveheersbeestje op van een blaadje. “Màààm”, roept ze en mijn dochter komt aanlopen. Ze knielt bij haar dochter. “lief hè mama”, zegt mijn kleindochter. Mijn dochter knikt en geeft haar een kus op haar hoofd. “Jij bent lief”, zegt mijn dochter en staat weer op. Ze loopt naar de keuken. Even later komt ze weer naar buiten met een dienblad vol gezelligheid. Ze zet alles op tafel en gaat dan tevreden naast haar vriendin zitten. Ik zie ze proosten en geniet van haar lieve glimlach. Ik blijf nog even in de buurt van mijn kleindochter. Ze is speciaal voor mij. Ze draagt mijn naam.

Dan wordt mijn aandacht getrokken door het gesprek aan tafel. Direct op hetzelfde moment ben ik daar. Ik hoor mijn dochter zeggen dat ze me mist. Dat ze na al die jaren, nu ze zelf moeder is, heel sterk het gevoel heeft dat ze met mij wil praten. Ze weet alleen niet of dat mogelijk is en hoe ze het aan moet pakken. Opwinding vervult mijn hele wezen, ik zou het wel uit willen schreeuwen van geluk! “Jaa, Karin, jaa…het is mogelijk, je kunt met mij praten, ik kan je horen.” Mijn woorden bereiken haar echter niet, ze sterven weg in het luchtledige. Er steekt een stevige wind op en ze kijkt op. Even lijkt het erop alsof ze me kan zien, maar dan draait ze zich weer terug en praat verder. Zij kan mij niet horen want mijn geest leeft voort in een andere dimensie.

Tijd bestaat hier niet maar in jullie tijdsbesef, ben ik inmiddels 33 jaar geleden overleden….

Liefs,
Moeder Corrie

(Dit proloog komt uit het boek: ‘Gewoon para Normaal’ en is een ode aan mijn lieve moeder Corrie)

Wil je meer lezen? Je kunt het bij mij bestellen of via bol.

Fragment uit het boek Gewoon para Normaal door Today I Meet

 

 

 

(562)

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.