Het zal je maar overkomen. Een gewone woensdagmiddag in de herfstvakantie van 2015. Een dag die je als ouder, zus, familie, nooit zal vergeten. Een dag die in het geheugen staat gegrift van velen die Tara en het gezin kennen. Op die bewuste dag in oktober 2015 wordt Tara aangereden door een vrachtwagen. Ze belandt in coma.
Samen sterk!
Tara, een sportieve, altijd vrolijke tiener van 14 jaar, die fanatiek hockeyt bij VMHC in het team van mijn jongste dochter. Begin november 2015, even na het ongeluk, rees de vraag of het team niet iets voor Tara kon betekenen. Zowel de teamgenootjes als wij als ouders stonden machteloos en konden niets doen. Na het oplaten van twee wensballonnen op het sportpark bij VMHC kwamen we snel bij elkaar en daar vloeide het initiatief ‘Samen sterk voor Tara’ uit voort. Een goed doel was snel gevonden. Tara’s ouders verbleven in een Ronald McDonaldhuis, het was voor ons dan al snel duidelijk dat we voor het Ronald McDonald Kinderfonds geld wilden inzamelen om zo het gezin indirect tot steun te zijn.
Sport is meer dan bewegen en met elkaar een balletje slaan
De teamgenootjes van Tara bakten koekjes en verkochten TAARten, maakten zelf armbandjes, maar verreweg het meeste geld werd opgehaald door de verkoop van de twee speciaal ontworpen (groene) carnavalsemblemen. Hoe bijzonder dat Tara, juist op de zondag van Carnaval, bij bewustzijn komt en voor het eerst begint te praten.
Het team stapt over op een nieuw doel, de stichting CoAssistencia uit Rosmalen. Deze stichting zet zich in voor vrij en onafhankelijk rolstoelvervoer. Uiteindelijk heeft het team met al de acties, waaronder een loterij, ruim € 11.000,- opgehaald voor zowel stichting CoAssistencia als voor het Ronald McDonaldhuis in Tilburg. Een geweldige opbrengst en op afstand waren we Tara tot steun en dat was het aller allerbelangrijkste. Dat sport wel degelijk meer blijkt te zijn dan alleen maar samen bewegen en met elkaar op zaterdag een balletje slaan op het veld heeft het team wel laten zien.
Inmiddels is het alweer ruim een jaar geleden dat het ongeluk plaatsvond, met Tara gaat het gelukkig steeds beter, ook al is er nog een lange weg te gaan van revalideren. Ieder weekend is Tara op het hockeyveld te vinden, tegenwoordig als assistent-coach, en moedigt ze haar teamgenoten aan vanuit de bank en yellt ze als teamgenoot voor de wedstrijd mee. Doel is ooit weer te hockeyen. Wonderen zijn de wereld nog niet uit, dat heeft Tara inmiddels al bewezen.
‘Mijn kind in coma’ een boek dat steun geeft aan ouders met een kind in coma, moet er komen!
De aanleiding voor mij om deze blog te schrijven is het volgende. Corinne, de moeder van Tara, trok de stoute schoenen aan en schreef haar innemende verhaal over ‘haar kind in coma’. Zo ontzettend knap! Het verhaal van Corinne is één van de 25 persoonlijke verhalen uit het boek die je raken en waar anderen heel veel steun aan hebben die ongewild in dezelfde situatie verkeren.
Het boek wordt een bundeling van verhalen waarmee een kijkje gegeven wordt in het leven voor het ongeluk of de ziekte. De verhalen gaan over het herstel, de therapie en de problemen en oplossingen tijdens de revalidatie. Ouders, zoals Corinne, beschrijven wat ze anderen willen meegeven, wanneer je leeft tussen hoop en vrees, wat is bijgebleven over de zorg, wat waardevol was en is. Het geeft een kijkje in de toekomst.
Een paar citaten uit het boek:
‘Bijgeloof krijgt een rol: ‘Bij Tara was dat de kleur groen, net als de prachtige boom die wij vanuit haar IC kamer konden zien. De boom was nog vol in blad toen we aankwamen op de bewuste woensdag in oktober 2015. Op de dag van vertrek naar Revalidatiecentrum Leijpark was deze kaal. Zelfs de verpleging ging helemaal mee met ons en er waren veel mensen die iedere dag met iets groens aankwamen, heel speciaal, het gaf ons kracht. Het symbool voor Tara werd de groene bidsprinkhaan (in de Franse volkswijsheid kan op deze manier het verloren kind terug gevonden worden) op WhatsApp zagen we de bidsprinkhaan terugkomen, heel bijzonder’.
‘Wij hebben al die tijd ons gevoel gevolgd en dat doen we nog steeds. Of we het goed doen weten we niet, dat zal de toekomst ons leren. We hebben vanaf het begin geroepen: ‘Tara zal iedereen versteld doen staan’. Dat gevoel blijft, zonder twijfel, maar je stelt wel iedere keer je verwachtingen bij’.
‘Bij al de stappen die Tara nog moet ondergaan staan wij aan haar zij en hopen dat het haar gaat helpen die stappen te nemen. Blijf bij je gevoel hoe zwaar het ook is, je hebt ups en downs, maar blijf vertrouwen en vooral hoop houden’.
Prachtige, krachtige woorden, die ook mij raken. Woorden met een boodschap…
Het boek moet er dan ook echt komen, sponsoren en donaties zijn zeer welkom. Meer info en de link naar de donatiepagina vind je hier: http://www.whydonate.nl/boek-mijn-kind-in-coma/project/
Samen sterk?
Liefs,
Nicoline
Ps. Dank je wel Corinne, voor het vertrouwen en dat ik jouw verhaal mocht gebruiken voor deze blog.
(1552)
