Fietstocht naar Parijs

Fietstocht naar Parijs

Nu ik voor de halve marathon in Praag aan het trainen ben (inmiddels al gelopen), realiseer ik mij dat ik wel vaker met een doel getraind heb. Een aantal jaren geleden ontstond er in mijn vriendinnen groep het idee om, in plaats van de 4-daagse van Nijmegen te gaan lopen, onze uitdaging naar het buitenland te verleggen. De meest wilde opties kwamen voorbij, maar uiteindelijk werd het: op de fiets naar Parijs!

Aanvankelijk bestonden onze trainingen vooral uit; fietsen naar de stad (Den Bosch), boodschappen doen op de markt, koffie drinken, even een nieuw outfitje scoren en al kletsend, in een rustig tempo, met het groepje weer naar huis. Het stelde nog niet zo veel voor, en ik deed dat allemaal lachend op mijn witte stadsfiets.

Toen bij ons het kwartje viel, dat als we in vijf dagen naar Parijs wilden fietsen, we toch echt aan de bak moesten, zeiden wij ons gezellige vrijdagochtend marktuitje vaarwel en begon het serieuze werk.

Een heuse wielren/ trekfiets werd aangeschaft en zo’n hele charmante fietsbroek werd een must. Een pot zalf voor, je weet wel (!) en een belachelijk fietsmandje voor mijn lunch (hoe burgerlijk). Wat een afstanden hebben we gemaakt. De teller op mijn nieuwe fiets maakte overuren, nog voordat ons echte avontuur zou gaan beginnen.

De avond voor vertrek check ik mijn tasje: Fietsroute naar Parijs, GPS systeem voor op de fiets (je wil echt niet verdwalen in ‘Jambers’ België). Reserveringen voor onze overnachtingen (nee sorry, niet op een camping) en franse chansons gedownload voor onderweg…

Maar dan, de ochtend van vertrek. Lichtelijk nerveus zeg ik mijn lief en kids gedag. Hoe raar is het om ’s morgens thuis op je fietsje te stappen, wetende dat je met dat zelfde fietsje in Parijs zult aankomen. Elke dag zo’n 100 km te gaan. Vol goede moed beginnen we zingend en lachend aan onze rit. Er wordt volop gekwebbeld en alles gaat voor de wind. Nu moet ik er eerlijkheidshalve bij vertellen dat wij een hele lieve bijrijder met een vrachtwagentje hadden, voor morele steun én met al onze bagage. Hij zocht uit waar de leuke lunchtentjes waren en ergens midden in de ardennen voor een heerlijke picknick. Hoe lief! De avonden brachten we door, soms in een bed&breakfast en soms in een heerlijk landhuis. Werden vertroeteld door de landeigenaar en ’s morgens ná het eten van zijn eigengemaakte pannenkoeken, vervolgden wij onze weg. Overdag was het soms huilen en klagen, maar meestal was het lachen en volharding. Elke avond vierden we met een goede bouteille bordeaux onze behaalde kilometers en rolden we met rode, ingevette billen en zware benen, goed zat en gelukkig ons bedje in.

img_0965.jpg

We hebben het allemaal meegemaakt; klimmen de heuvels op, afstappen en dan toch eerst maar een peukie roken, verdwalen, met de sturen in elkaar, valpartijen, ambulance, hechtingen, lekke band, regen en tegenwind… Maar ook; mooie gesprekken, prachtige natuur om je heen, zonnetje op je bol, kei hard de heuvel af sjeezen en even niet hoeven trappen, biertje op de meest waanzinnige plekjes en ondertussen met z’n allen kei hard zingen; ‘Une belle histoire’

img_0936.jpg

img_0997-1.jpg

En dan komt het moment dat we Parijs binnen fietsen. Chaos om ons heen. Nous sommes en Paris! Als een éénheid blijven wij dicht bij elkaar fietsen. Wat zijn we blij en trots. Ondertussen is er contact met de mannen. Ze zijn die ochtend met de auto heel vroeg vertrokken om ons binnen te halen bij de Notre Dame. Door wat oponthoud van onze kant (één van de meiden was over de kop geslagen en met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis), vertelden wij de mannen nog maar even rustig een terrasje te pakken omdat wij op onze vriendin wilden wachten. Zodra we weer compleet waren, inclusief vriendin met hechtingen en een kromme fiets, konden we onze route vervolgen en maakte wij onze Grande Entrée op het plein van de Notre Dame.

Máár, geen trotse man te bekennen! Na vijf volle dagen, 100 km per dag gefietst te hebben verwacht je toch een staande ovatie? Maar niks van dat…Echter, bij het terrasje om de hoek van de Notre Dame was het erg gezellig en na een paar uur wachten en een aantal biertjes verder was niemand meer echt met de reden van hun komst en ‘de vrouwen’ bezig!

Na wat appjes van onze kant kwamen ze in beweging en volgde alsnog hulde, knuffels, bloemen, oorkondes én eeuwige roem. Het bleef die avond nog lang onrustig in Parijs…

Lieve filles, van club: ‘Une Neie Bouteille’, wat was het gaaf!!
Een mooi verhaal die we van onze bucket list kunnen afstrepen.

Cést une belle histoire!

 

(1211)

2 Reactie’s

  • Prachtig Karin, dit is ook iets wat je gewoon moet doen en hoezo geen tijd. Hier kun je nog lang over napraten en om lachen, in het geheugen gegrift. Past ook helemaal bij je, ben benieuwd naar het volgende…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.