De Nijmeegse Vierdaagse…. Die moet ik een keer lopen riep ik al jaren en dit jaar liep ik deze voor het zilveren kruisje: de vijfde keer!
Voor trainen ben ik zelf meer van het gezelligheidslopen: zoals een wandeltochtje met een tussenstop op een terras en dan weer terug. Op maandagavond lopen met een vriendin, we kletsen de week weer even door en ondertussen hebben we gelijk 12 km in de benen en daarnaast was de bloesemtocht lopen met tien gezellige vriendinnen ook geen straf…
Maar dan bedenk ik mij half juni tijdens een studiereis op Jamaica, dat het nu wel erg dichtbij komt , de Vierdaagse…
Ik wist dat ik nu echt nog een paar langere tochten moest gaan lopen, dus zo gezegd zo gedaan. Een week voordat de Vierdaagse begint, voel ik dat ik er wel klaar voor ben. Die maandagavond kreeg ik een appje van iemand met de vraag of ik weer voor een goed doel ging lopen. Eigenlijk had ik deze plannen niet dit jaar maar ik dacht ook direct waarom eigenlijk ook niet ? Ik had nog precies één week om sponsoren te zoeken…
Binnen tien minuten was ik helemaal om: ik ga mijn Vierdaagse lopen voor het KWF en het Radboud Oncologie Fonds, waar mijn vader behandeld is maar helaas deze vreselijke ziekte niet mocht overleven….
Omdat ik dit jaar mijn 50e verjaardag heb kunnen vieren en dit een geweldig feestje is geweest , denk ik er ook aan dat er helaas mensen zijn die ik gekend heb en dit niet meer mochten vieren. Daarom ga ik weer voor dit goede doel lopen, om mijn steentje bij te dragen aan een onderzoek naar genezing van kanker, waar veel geld voor nodig is. Met 57 sponsoren heb ik tot nu toe € 1.590,- op weten te halen, gestart een week voor de Vierdaagse. Geweldig toch!
Dan beginnen de Vierdaagse kriebels toch echt te komen. Op zondag ga ik met m’n man het startbewijs halen en alvast de uitbundige sfeer in Nijmegen proeven, wat heb ik er zin in!
Dinsdagochtend is het 04.00 uur als de wekker gaat (een “late”start vandaag, morgen al om 03.00 uur op). Ik neem wel even de tijd voor een frisse, wakker makende douche, een broodje met thee en dan met de auto naar Nijmegen, met een lekker bakkie koffie voor onderweg. M’n plekje in de parkeergarage is gereserveerd voor de komende dagen, dit geeft een goed gevoel om na de finish niet meer zover te hoeven lopen om m’n schoenen voor m’n teenslippers te verwisselen in de auto….
Dinsdagochtend gaat om 05.00 uur het startschot:
mijn Vierdaagse is begonnen!
Dit jaar loop ik alleen tussen 44.680 mede-lopers. Het voordeel is dat ik mijn eigen tempo kan bepalen, kan stoppen wanneer ik dit wil en gezellig met iedereen op de route kan kletsen. Wat een geweldig evenement is dit, een volksfeest of het Carnaval van Nijmegen e.o. wordt dit genoemd in de wandelgangen. Wat een feest in de plaatsen waar je doorheen loopt; o.a. Elst, Wychen, Beuningen, Malden, Linden, Cuyck. Mensen staan al vroeg langs de route met muziek, aanmoedigingen, kinderen delen komkommer, wortels, meloen, snoepjes, pepsils enz. uit en er is water voor iedereen! Hoe leuk is het toegezongen te worden in weer een andere plaats door een zanger of een band? Maar er zijn ook moeilijke momenten waar je jezelf even toe moet spreken en vooral door moet zetten. Ik had op een blaar na gelukkig niks te klagen. Wel had ik hier en daar wat pijntjes van de vele kilometers lopen en dat vier dagen achter elkaar. Daar ontkom je niet aan, en dan heb je op sommige momenten ook even genoeg aan jezelf om weer door te kunnen gaan! Ik heb onderweg ook mensen erg moeilijk zien lopen, langs de kant uitgeput zien liggen en mensen die het op moesten geven. Maar je hebt ook het gevoel van saamhorigheid: elkaar er door heen slepen door een opwekkend praatje, even iemand een steun in de rug te geven die daardoor weer wat energie krijgt om toch verder te gaan. Hier heerst een sfeertje van:
Wij zijn met z’n allen!
De laatste dag: de dag van Cuyck wordt deze genoemd: wat een prachtige doortocht, het dorp staat vol met feesttenten en terrassen en er zijn optredens van allerlei artiesten. Om de Maas over te steken is er voor ons een speciale Pontonbrug opgebouwd, hier lopen wij over en dan op naar de Via Gladiola waar ik mijn lieve man, mams en de kinderen tref. Wat ben ik blij en toch ook best een groot beetje trots op mezelf:
Ik heb het gered, ik heb het zilveren kruisje gehaald!!
Wat heb ik genoten van de laatste kilometers op de Via Gladiola, toegejuicht door duizenden “fans”. Wat een prachtige afsluiter van deze zonnige Vierdaagse!
Liefs, Aletty
(259)
