Eens in de zoveel tijd ga ik naar het graf van mijn ouders. Al vele jaren zijn ze niet meer in levende lijve op deze aarde aanwezig, maar telkens als ik op dat plekje onder de oude boom bij het graf zit, is het net of al mijn zintuigen op scherp staan en ik hun energie kan voelen. Inmiddels heb ik een vast ritueel. Ik neem mijn schoonmaakspullen mee; een emmer, een veger, spullen om een sopje te maken en daarnaast bestel ik altijd een mooi boeket met rozen, gemengd met witte fresia’s, waar mijn moeder zo van hield. Ik herken de geur van die bloemen uit duizenden en daardoor voel ik me weer even ‘thuis’.
De serene sfeer van de natuur
Ik houd van de natuur. Juist op het kerkhof kun je deze serene sfeer ervaren. De natuur is overal. Als ik aankom bij het graf, leg ik voorzichtig het boeket in het gras en de emmer met schoonmaakspullen naast me neer. ‘Héé lieverds, daar ben ik weer’, zeg ik een beetje ongemakkelijk en kijk even om me heen of ik verder niemand zie. Ik kniel bij de groen uitgeslagen witte steen, en in mijn gedachten hoor ik mijn moeder een beetje mopperen dat het weer eens tijd werd dat ik langskwam en dat de steen inderdaad wel een sopje kan gebruiken. ‘Jááá mam’, antwoord ik. ‘Ik heb in ieder geval wel je lievelingsbloemen meegenomen’, mompel ik erachteraan. Destijds hadden we ook prachtige rouwboeketten besteld voor op de kist, en zelf het mooiste bloemenarrangement samengesteld die je je kunt bedenken. De kist werd omgeven door een bloemenzee van witte rozen- en fresia’s. Zó ontroerend mooi vond ik dat. Tijdens de condoleance gaf ik, als dertienjarig meisje, iedereen braaf een handje, sloot ik af en toe mijn ogen, en snoof ik de bekende geur van ‘thuis’ op. Een warm gevoel van troost en weemoed overspoelde me…
Terug naar de realiteit
Ik sta op. Klop het zand van mijn broek en ga aan de slag. Ik poets en schrob alsof mijn leven er vanaf hangt en ondertussen geniet ik van de koude wind door mijn haren en de zon die terrein probeert te winnen. De helende kracht van de natuur doet zijn werk en ik betrap mezelf erop dat ik het mooie nummer van Marco Borsato aan het neuriën ben;
‘Kom als de wind die je voelt en de regen
Volg wat je doet als het licht van de maan
Zoek me in alles dan kom je me tegen
Fluister mijn naam
En ik kom eraan’
Tevreden zet ik het boeket in de gemetselde vaas op het graf en kijk naar de schoonheid van het geheel. Terwijl ik mijn schoonmaaksetje weer opruim, hoor ik het karretje van de gemeentewerken aankomen. ‘Mooie bloemen mevrouw, dat zal gewaardeerd worden’, roept de man met het petje vanachter zijn stuur. Hij geeft een knipoog en met een gebaar wijst hij naar boven. Ik glimlach naar hem en knik een keer.
In gedachten verzonken loop ik weer terug richting mijn auto. Gek genoeg voel ik me krachtig en heel. Sommige planten staan bekend om hun geneeskrachtige werking, maar de geur van een mooi boeket brengt de herinnering tot leven, en je ziel weer even thuis.
(467)
