Hallo, ik ben Rosa. Ik ben 18 jaar en doe vrijwilligerswerk in Ho Chi Minch City,Vietnam. Ik werk daar in een weeshuis. Ik zal jullie laten zien hoe een dag in het leven van een vrijwilliger eruit ziet.
Allereerst slapen we in een dorm, dus met meerdere meisjes op een kamer. Dus ook al wil je uitslapen, het zal je niet lukken omdat er altijd genoeg mensen zijn die om 7u willen ontbijten.
Wij vrijwilligers gaan naar twee weeshuizen, één in de ochtend en één in de middag. Die in de ochtend is vrij klein dus hebben we ons in groepjes verdeeld wie welke dag gaat. Als je dan in de ochtend staat ingedeeld, moet je al om 8:00u klaar staan. We gaan dan met de bus naar het weeshuis. Als we daar komen trekken we natuurlijk onze schoenen uit, uit respect. En dan gaan we met de kinderen spelen, de leeftijd verschilt daar heel erg. De kinderen waar wij op moeten passen en mee spelen zijn denk ik tussen de 6 maanden en 4 jaar. Er is ook een ouder meisje die lichamelijk gehandicapt is. Maar rondom het weeshuis lopen ook veel kinderen rond die denk ik niet naar school gaan. We spelen dus met de kinderen tot ongeveer 10:00u, dan gaan we ze eten geven. Dit gaat niet altijd even makkelijk want ze zijn meestal erg afgeleid of willen niet eten. Het nadeel aan dit weeshuis is, dat de vrouw die alles regelt en de leiding heeft, vrij streng is. Als de kinderen iets fout doen dan krijgen ze een tik. Dit is meestal met de hand maar soms pakt ze een soort bamboe stokje. Dit is niet fijn om te zien maar we kunnen er niks aan doen. Nadat ze dan wel alles hebben gegeten gaan we weer met ze spelen tot 11:00u want dan gaan we weer terug naar ons verblijf om te lunchen.
Wij verblijven in dorms boven een hospitality en tourist college. Daar hebben ze een restaurant om te oefenen wat ze hebben geleerd. Alle studenten leren daar om restaurant manager of bartender of iets anders te zijn.
Nadat we hebben geluncht gaan we om 13:00u naar het tweede weeshuis. We gaan dan weer met de bus en moeten dan nog eens 20 minuten lopen. Als we dan in het weeshuis aan zijn gekomen, zijn we helemaal bezweet en de airco is daar niet al te best. Naar dit weeshuis ga ik wel liever. Dit weeshuis is meer georganiseerd en wat groter. Het weeshuis is van monniken dus ze zijn heel streng qua kleding. Alle kinderen dragen alleen witte kleren en hebben allemaal hetzelfde kapsel.
Er zijn hier 3 lokalen. Babies van 1-3 jaar, meisjes van 4-6 jaar en jongens van 4-6 jaar. De taken zijn verschillend per lokaal. Als we op tijd aankomen moeten we de babies eten geven. Daarna gaan we met ze knuffelen en spelen. Dit doen we tot ongeveer 15:00u want dan krijgen de jongste kinderen hun eten. Dit wordt meestal niet door ons gedaan maar de vrouw die deze groep leidt. Wij houden dan de andere kinderen bezig. Daarna moeten wij helpen met de oudere babies eten te geven. Na het eten zijn ze allemaal vrij vies dus moeten ze douchen. De vrouw doucht ze en dan helpen wij met afdrogen en aankleden. Bij de jongens en meisjes van 4-6 jaar is het wat anders. Daar kunnen ze zelf al eten. Ook hoeven we alleen met ze te spelen. Maar om 14:30u ongeveer gaan we de oudste kinderen Engelse les geven. Iedere week leren ze 10 nieuwe engelse woorden en een liedje. Alle kinderen zijn altijd vrij hyper dus het is niet geheel makkelijk. Als we dit hebben gedaan zetten we voor de jongens en meisjes van 4-6 het eten klaar. Daarna zit onze taak erop. Dan blijven we meestal nog wel even, maar rond 16:30u gaan we weer naar huis.
Ik vind het heel leuk om dit werk te doen omdat de kinderen natuurlijk heel lief zijn. Het enige vervelende aan het tweede weeshuis is dat ze veel lokale bezoekers hebben. Dus dan zitten wij bijvoorbeeld met 3 vrijwilligers bij de babies, dit is ongeveer een groep van 17 kinderen, en dan komen er 8 mensen binnen. Het enige wat zij doen is een leuke foto maken en dan gaan ze weer. Maar de babies zijn niet dom, zij maken er gebruik van. Ze willen dan de hele tijd opgetild worden anders gaan ze huilen. En die lokalen mensen pakken ze dus de hele tijd op, waardoor ze heel aanhankelijk worden. Dus als de lokalen mensen dan na een half uur weg gaan zijn er altijd een paar babies aan het huilen.
Na het werk gaan we allemaal weer terug en gaan we eten. We hoeven niet in het restaurant te eten, dus als we willen gaan we lekker uit eten. Of misschien op stap. We moeten altijd vrij vroeg weer terug zijn omdat de poort om 23:30u dicht gaat en pas om 5:00u weer open gaat.
Nou, dit is ongeveer een dag in het leven van een vrijwilliger. Er zijn natuurlijk andere programma’s waar je andere dingen doet, maar de opzet van de dag is hetzelfde.
Binnenkort schrijf ik weer een blog over mijn werk en leven hier in Vietnam.
Liefs,
Rosa
(315)
